برگزاری پنجمین فصل کاوش باستان شناسی محوطه گبری مود توسط دانشجویان باستان شناسی دانشکده هنر

به گزارش دانشکده هنر، پنجمین فصل از کاوش محوطه گبری مود و با همکاری دانشکده هنر دانشگاه بیرجند و اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان خراسان جنوبی و با حضور دانشجویان رشته باستان شناسی دانشکده هنر به مدت 45 روز برگزار شد.

دکتر علی اصغر محمودی نسب، سرپرست فصل پنجم این کاوش ضمن اعلام این خبر گفت: از لحاظ حجم داده فرهنگی، بیش­ترین حجم داده این فصل کاوش مربوط به سفال است که به دو دسته عمده تقسیم‌بندی می شوند.
دکتر محمودی نسب، افزود: سفال­های بدون نقش و سفال­های منقوش با نقش کنده یا با نقوش رنگی قرمز رنگ. سفال­های به دست آمده از لحاظ قدمت، سفال­های شاخصی مربوط به دوران هخامنشی، اشکانی و ساسانی است که شامل گونه سفالینه‌­های معمولی، شیاردار، داغدار، منقوش و زورقی می­باشد.
وی خاطر نشان کرد: اکثر فرم­های سفالی به دست آمده از این کاوش شامل خمره، کاسه و تنگ­های کوچک است. با این وجود بیش­ترین سفال­ها از لحاظ قدمت متعلق به دوره اشکانی است. محوطه گبری مود در دوره اشکانی دارای بیشترین وسعت استقراری بوده و این دوره مهمترین دوره استقراری تپه می­باشد که این مدّعا با کشف نمونه‌­های سفالین منقوش، داغدار و شیاردار که قابل مقایسه با فرهنگ­های همجوار به ­ویژه سیستان بوده است، تأیید می­شود.
سرپرست فصل پنجم کاووش باستان شناسی محوطه گبری مود، افزود: کشف این نمونه ­ها گویای ارتباطات گسترده این منطقه با سیستان در دوره اشکانی است. بر این اساس استقرار این دوره در اواخر دوره ساسانی متروک شده است و وجود محوطه­ های اسلامی در نزدیکی محوطه گبری مود از جمله تپه قلعه کهنه مود، نشان از جابه جایی ساکنین این محوطه بعد از این دوران دارد.
فرجامی فرد،مسئول ثبت محوطه‌های تاریخی اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان خراسان جنوبی نیز گفت: تشابه کانی ‌شناسی اجزاء تشکیل‌ دهنده سفال‌ها و خاک‌های محوطه گبری مود B با کانی‌های سازنده واحدهای زمین‌شناسی منطقه نشان می‌دهد که مواد تشکیل‌ دهنده سفال‌ها از همین منطقه تأمین می‌شده‌اند.
وی همچنین افزود: وجود سرباره­ های کوره سفال پزی در محدوده پنج فصل کاوش صورت گرفته در محوطه گبری مود و تراکم سرباره در محدوده غربی تپه مود B، نشانگر وجود کوره سفالپزی در این محدودة تاریخی می­باشد.

شایان ذکر است این محوطه در سال ۱۳۸۱ با شماره ۶۳۶۴ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.